Neat om it liif

Hoe kin it dat er dêr noch stiet,
gjin tûken hat er om it liif,
lit stean fan deade blêden,
griene songen earder noch it liet
fan hjir stean ik as stam,
útrinnend op ferskate mêden.

Hy striele út de krêft fan wa
hat mear om ’t hege liif as my,
dy’t boppedat nei boppen
rikt om sicht op elkenien te ha,
mei help fan in foech stoarm
koe hy it allerfierste roppe.

Al jierren giet hy troch foar stom,
op stjerren nei is hy al dea,
syn grutskens is ferdylge,
want gjinien sjocht nei him om, hoewol…
soms kreaket noch de stam:
‘Ik bin jaloersk op stobbewylgen.’