De zee, te vaak bezongen al,
laat zelf zijn stem nu horen:
‘Ik draag jouw held naar ’t ballingsoord,
richt niet alleen je blik naar voren.’

De lucht, hoe vaak als verf op doek,
spreekt dreigend in zijn drijven:
‘Ik word gejaagd door weer en wind,
in ’t ballingsoord zul jij eerst blijven.’

Het strand, in tel bij eb en vloed,
vertelt massief haar lijden:
‘Ik weet hoe jij je dikwijls voelt,
maar nog komt hij je niet bevrijden.’

Miranda tuurt al uren om
te vinden mast en zeilen,
maar zee en lucht en strand rondom
bezingen ’t leed van zware mijlen.

* Schilderij ‘Miranda’
(1875 – 76 x 1,05 cm.)