Elk libben is in smelle stream
mei tûzen grouwe stiennen
dy’t brekke ’t wetter en de dream
ferdampt yn gleone sinne.

In stien ferleit de beek wol wat,
mar wa kin ’t streamen litte?
It is no ienkear ’t minsklik lot
te libjen nei de fierte.

Dy fierte is earst de rivier,
dêr’t beken hinne rinne,
sa makket elk de mienskip wier,
gjinien kin it allinne.

De brede stream rint nei de see,
de ivichheid op ierde,
de beken fine ’t rûzjend stee,
de ienheid sil net skiede.