De tropen fiere rykdom oan
fan beide: folk en altyd grien,
gjin stam hat sûnder waarmte stien,
in lúkse cruise is as in kroan.

Fan sa’n ‘Karibyske prinses’
giet waarmte út, sy strielet as
de sinne, ’t libbet derop los,
de groei hat gjin ferlet fan les.

’t Is oars mei dûmny Bogerman,
de teolooch mei ’t lange burd:
dy hold him oan it steile wurd,
in Snitser skoalle draacht syn fan.

Gjin waarmte strielet yn ’t klimaat
fan sûndefal, út is de dream,
mar Joazefs mantel om de beam
jout kleur oan syn swiermoedich aard.