Hy naam har mei
it nachtlik libben yn,
in flugge stap
dy’t op in dûnsjen like;
hy wist de wei
en sprong dy suver blyn,
besloech it mei in grap,
is efkes fan har wike.

Doe kaam de dei
mei ’t earste suchtsje wyn,
it gie net rap
sa die dy moarn wol bliken.

De hoeder brocht dyselde dei
de keppel nei it hege grien,
beleanning foar de blauwe plicht
of wat hy ek wol nachtwurk neamt,
mar ien skiep socht in eigen wei,
is nei de reade oarde gien,
seach efkes in hiel oar gesicht
en gie foar ’t earst yn ’t libben frjemd.