Se steane oan de Grienedyk,
ien lange rige grien,
de jierren troch wie har gelyk:
sa mei-inoarren ien.
Gjin stoarm wie sterker as har driuw,
oerlibje as gehiel,
gjin twirre joech de lêste triuw,
se wiene ien fan siel.
Dy iene stie fier fan ’t gehiel,
ticht tsjin de reiden oan,
de keale wierheid waard syn diel
en sa is hy doe stoarn.
|
