Noch altyd rikt er nei wêr’t
ieuwenlang de siele langst nei hie,
de ivichheid dêr’t God ferskynt
oan wa’t it Wurd bynt oan de die,
mar ’t folk berikt er net, want dat ferdwynt.

Ek God waard wei út Jorwert
nei’t it byld de siele finzen hie
en earen waarden dôf fan ’t lûd
dat troch de klok it gea oer gie,
it langstme bleau, mar juster wie net hjoed.

Doe sochten se in wei dêr’t
langstme rinne koe oer ’t plattelân
nei wêr’t de minske romte fynt,
want op it âlde komt ta stân
it nije kleaster… God dy’t wer ferskynt?