’t Lemieren jubelet oer de nije tiid
en lûkt de ljochte wimpels yn it swurk,
’t is slagge as it om ferbining giet.

De balken binne oaninoar ferbûn
ta krusen, keunstich stribbet hiel dit wurk
fan swierte heger, bûgend nei de top,
it spilet it moderne liet,
men sjocht der heech by op.

Sjedêr de dei, al wachtsjend op ‘e jûn,
hoewol’t de blauwe flagge siert de loft,
hoe lang noch oan de âlde tiden bûn?

De tuorren stekke lang sa heech net mear
as doe’t it krús behearske klearuskloft
en keppel ûnder driging fan de hel,
de tongerpreek hat it bejûn,
men sjocht der smeulsk op del.