Yn ’t westen wie ’t in waarme dei
mei folop sinne tusken wite wolken,
’t skerpe jacht naam beide mei,
ferbining tusken freonefolken.

De jûns foer ’t skip de wolken yn,
want yn de fierte wie Bonaires haven,
frij en feilich, wat ferbynt,
foargoed foarby wie ’t lot fan slaven.

Yn ’t easten briek it earste ljocht
troch grauwe walen, swier fan delslach, hinne,
skerp de wyn, gjin mins dy’t tocht
oan bûtenfolk, hy die ’t allinne.

De aak lei oan de keatting bûn
fan iis en hûs, it farrensfolk wie binnen,
havenslaaf fan moarns oant jûns,
fol langstme rikkend nei de sinne.