It barde yn it lege gea
dat moarns op hege poaten
’t reagerliif klonk aaklik hol,
in nuodlik sein foar mûs en mol,
it gie om libben of om dea.
De reager pikte krekt de mol
rap foar de miuwesnaffel
wei en hold him yn de grip;
de lege miuw tocht: wol ferhip,
hie ik de snaffel ek mar fol.
‘Myn bêste freon,’ sa sei er gol,
‘do hast in lange gaffel,
dy fan my is fierste koart,
jou goede rie, sis wat ik moat,
hoe rêdsto dit mei ’t moltsje wol?’
‘Myn bêste maten,’ sei de mol,
‘ik hâld sa lang myn waffel
wol, gean jim mar yn petear,
want fan jim wize wurden lear
ik grif wat daliks wurdt myn rol.’
De reager hold de mol stiif beet
en ek syn lange snaffel,
makke him nei ’t iten breed.
|
