Vergilius, do dichter oer ’t ferline,
bliuwst út byld wylsto dyn ferzen lêst
foar ’t hege selskip, mei gefoel
litsto har oan de deade bine.

Marcellus, jong hasto de eagen sletten,
komst as deade net yn ’t libben foar
fan ’t hege selskip, ’t hat wol doel
om dy yn ferzen del te setten.

Octavia, wat kinst as mem noch sizze,
watsto heard hast, slacht net op in oar,
dyn siken stûken, ’t hert sloech oer,
koest oars net dwaan as dan mar lizze.

Augustus, keizer fan grut Pax Romana,
hein dyn suster, hâld har stevich fêst,
it libben hat yn ’t fers gjin doer
en soarget sels soms foar in drama.

Do Livia, strak fan mûle, kâld fan eagen,
keizers frou, wat sein wurdt, is net bêst,
hasto fermongen drank mei gif,
nee, net yn ’t fers… of is ’t in leagen?

* Jean Auguste Dominique Ingres (1780-1867)
hearde as skilder ta de streaming fan it neo-klassisisme.
Hy waard ferneamd troch syn portretten,
mar joech de foarkar oan histoarjestikken.