Se wiene wer op reis
neidat se ’t folk fermakke hiene
mei har lea en grappen;
no efkes lins en yn petear
op ’t strân, want hjoed net noch in kear,
te waarm om troch te stappen.

’t Wie altyd ûnderweis,
omdat se ’t foar de minsken diene
mei har tryste stimming;
mar hjoed soe ’t oars, it wetter loek,
dus nei de brâning foar in dûk
en dan in oerke swimme.

Se krigen reis op reis,
gjinien woe har in stoer mear liene,
it wiene hurde klappen;
se stiene klomjend op it strân
en hiene hjoed gjin iten hân,
te wurch om troch te stappen.

* Pablo Picasso (1881-1973)