fan Tyko Sallinen*
It wie yn ’t koartste fan de dagen
doe’t it lânskip eage izich wyt,
de nachten liken sûnder ein;
it folk dat rekke ’t ritme kwyt
en fielde him troch ’t needlot slein,
guon rûnen om mei selsmoardfragen.
De âlden koene ’t paad noch fine
nei it krús mei Kristus op it hout
en joegen har deemoedich del;
se fielden har mei ’t leed fertroud,
wat minder fjurrich as de hel,
guon âlen oer har sielepine.
En sjoch, in ingel, ien fan tolve,
fleach beret nei ’t depressive stel:
‘Hjir is foar fel en siel de salve.’
Wat fierder yn de houten skuorre
joech it jongfolk him oan ’t feestlot oer
en dûnse fjurrich sûnder ein;
om earm en mul de boerekloer
as om de skieppe-oeren slein,
sa waard de siel troch Eros fuorre.
* Tyko Sallinen (1879-1955)
wie in Finske skilder,
dy’t yn syn lettere wurk de religy
in rol spylje liet. |
