Dûnsje

fan Albrecht Dürer*

As dei nei dei ferglide,
’t wurk meislepe nei de ein,
dêr’t foar ’t gefoel gjin ein oan komt,
begjint de hertslach op te sprekken:
‘Kom, myn wiif, de klok hat slein,
wy sille mei itselde brekke.’

Sy sil ’t him net ûntstride,
lit har slepe troch syn hân,
dy’t har de fingers bloedleas knypt,
it bloed streamt troch de tsjokke skonken,
set har holle yn de brân:
‘Hee, gekke fint, sa wurd ik dronken!’

Mar hy en sy slaan stridend
’t paad yn nei har boerespul,
dêr’t sy de kat yn ’t tsjuster knypt
hat, dy’t dêr dûnse om har rokken,
wat hy sjocht as swiete kul:
‘Ik hâld him stokstiif yn de stokken.’

* Albrecht Dürer (1471-1528)
Gravuere ‘Dûnsjend boerepear’
Gravuere ‘De boer en syn frou’