Archive for the Skûtsjesilen category

Twirren giselje it wetter,
drippen slaan de dekken swart,
Sint Piter wit net better
of de flagge klapt: it bart!

Lit De Lemmer it besykje,
oan it grutte wetter wend,
se kinne dan ferlykje:
oan de Grouster kaai of kin ’t?

Sytse* beart: ‘It soe wol kinne
mei in bûsdoek oan de mêst,
mar wa’t ferkâlden binne,
krije mei it snuten lêst.’

De minwaarrie strykt in buordsje
foar de noazen fan de float,
mar ’t folk hat noch yn ’t snotsje:
’t wurdt grif skuorren oan de skoat.

Soe Grou misse de tradysje?
Altyd is der rie yn need:
lit skippers seilen hysje
op wat hjit har frije freed.

Blak lei op dy freed it wetter,
suchtsjend hongen fok en seil,
Sint Piter wist net better
of de flagge wie in dweil.

* Sytse Hobma, skipper fan it Lemster skûtsje

Wat tichterby wat better sicht
op hoe’t de skippers stride,
mar it wetter rekket ticht
mei boatsjes, eigen en ek hierde.

De skipper skelt syn strôte heas:
‘Dêrwei, ferdomme, kloaten!’
Mar de kloaten rôlje kreas
krekt tusken boei en ‘bolle boaten’.

‘Se fine my miskien in seur,’
sei Dicky* fan de Panne,
‘sjitte mei in mitrailleur
kin ’t folk net fan de mar ôf banne.’

Doe kaam er op it farferbod
foar alle wedstriidmarren,
skippers soene dan as god
sa from de lege rûte farre.

Gjin kloaten mear op ’t skûtsjefjild,
mar wol de reade bollen,
om’t tenei de regel jildt:
derachter, dat gjin deaden falle.

* Dicky van der Werf