Archive for the Lyrysk Deiboek category

De stien dy’t droech de kleare kleuren
fan syn byld en ’t Hearrenfean,
it blauwe shirt, it reade blêd
of hert sa tusken skeane banen,
in hert om foar de sport te gean
oer ’t fjild en sprintend, swevend
it libben troch mei fleanend fane.

Sa fleach er troch, noch foar de hikke
mei de kleuren wyt en read,
it blau waard wei, gie swevend oer
yn wat syn freonen net mear rikke,
dy’t inkeld seagen, ’t is ferkeard…
mei trije kleuren ha se
de bal noch ien kear nei him tikke.

Hy rydt út Snits, de Mardyk del,
parkeart dan by de brêge,
deselde tiid as op bestel
fan Potskar en Legeaen.

Mar foar’t er it wer weaget,
dei út dei yn deselde dyk,
befrijt er earst syn trouwe hûn
en nimt syn beide krukken,
in rjochte steun foar heup en skonk,
as gong er sa op wjukken
oer ’t gea, der jierren mei ferbûn,
yn simmer- en yn winterpronk,
mar dêr’t er ek de djipte fûn
fan hoe’t de Snitser mar ûntstie,
syn stúdzje oer ’t ferline,
doe’t noch gjin pot of poel bestie,
mar bodders groeven sleatten,
al krom fan stive pine,
gjin lijen hold har tsjin om rjocht
de kilometers wetter
te graven troch it fean, dat sljocht
fan Gau oant G’ryp derhinne lei;
mar doe’t de stoarmfloed letter
de feangrûn fierder fuortfriet,
ûntstiene mar en potten,
it brede wetter dat noch skiedt
de rigelrjochte streken mei
it wiet fan smelle sleatten.

Hy rint noch altyd oer dy dyk,
de skiednisman op krukken,
genietsjend no, in swan allyk,
in rjochte streek op wjukken.