Archive for the Lyrysk Deiboek category

It lei net oan har tear,
it siet net yn myn genen
dat ik papier bewurkje koe,
’t mislearre kear op kear.

It waard in monumint,
dat boatsje yn sân tearen,
in oantins oan de memmehân,
it hie net better kind.

Us heit hat skûtsjesyld,
it roer yn skippershannen,
in foarbyld foar syn âldste soan,
mar ik ha dat noait field.

It lei net oan syn roer,
it siet net yn myn genen,
it stjoeren stie my minder oan
as dat ik inkeld foer.

Ik seach ’t as monumint,
it skûtsje op ‘e sokkel,
it teken fan de heitebân,
’t hie amper better kind.

Doe weage oer de mar de rauwe rop:
‘Omheech, wy swarten, foar de striid, kom op!’

Der klonk in klap,
doe folgen folle mear
en ’t waard in grauwe wolk,
de flecht foar dûk en hap,
der mei elkoar oer gear
as ’t swarte ielgoesfolk.

De poel oer klonk de gjalp fan ’t oanfalssein:
‘No del, wy swarten, stride oant de ein!’

It waard in front
en liny tagelyk
en ’t weage op en del,
fan fûle kop oant kont
wie elk de iel te ryk,
doe klonk de lêste yell:

‘Swart is ús kop
en skerp ús brein,
foar guozzen top,
foar iel de ein!’