juli 1, 2024
Sjoch my hjir yn it neaken stean,
se ha myn hannen amputearre,
de kleuren giene my doe op en ôf,
sadat ik amper kleur mear ha,
ik sil it noch bestjerre.
Al jierren sjoch ik út op hout
dat út myn maat ta latten seage
is, wat miskien myn lot ek wêze sil,
myn beide earmen stek ik op,
ik wurd troch wanhoop pleage.
Wanhoopje net, sjoch achter dy,
ik bôgje my oer dyn slim lijen,
myn kleuren bringe dy in sprankje hoop
dat yn de simmer grien dy klaait,
dan silst wer hannen krije.
juni 24, 2024
Hy komt my net gau nei
en kom ik tichterby,
dan tripket hy oer ’t wetter,
dêr’t er weiwurdt yn it reid,
it hintsje wit syn wei.
Dochs wit ik hoe’t it sit
mei syn bestean dat net
sa wis op minsken oerkomt:
trochgean sjocht er as syn plicht,
de takomst as ûnthjit.
Hy kaam my nei op wei
nei hûs en tichterby
as ea seach ik him lizzen
op ’e dyk, gjin takomst mear,
syn oantins naam ik mei.