september 18, 2016
 |
 |
 |
| Tusken grien en blau siet sy mei oerinoar de skonken, eagen nei de fierte en frij fan swierte, suver dronken, sa djip yn meditaasje mei útsicht oer it wetter, geast en lichem yn relaasje mei sin foar hjoed en… tusken har en my de hûn, sa wyt as snie en sinne, ierdske ingel yn ’t ferbûn, de wjukken om har hinne. |
september 15, 2016
Lit ús hjoed sjen nei Jonathan,
in seemiuw dy’t fluch fleane kin,
syn wjukslach hie him yn de ban,
hy socht syn libbenlang nei sin.
Hy fleach de tiid troch hegerop
en hie op ’t lêst fan alles leard,
ûntdekte mear as wjuk en kop,
hat him wer nei de ierde keard.
Lit ús nei Koos syn libben sjen:
in wjukslach fluch de hichte yn
oant hy berikte libbenssin,
doe dreau er wjukbreed op ‘e wyn.
Hy skôge út ‘e hichte wei
it minskdom dat him driuwen seach
en wist dat syn bestimming lei
by al syn neisten, each yn each.
Sa wjukke hy it libben troch
mei ’t each op wa’t him nedich hie,
syn wjukslach klinkt nei ’t ôfskie noch,
in wolk fertelt oer hoe’t er wie.
