februari 27, 2023
Hoewol’t de namme treurich klinkt
en sy de tûken hingje litte,
kin men yn de maitiid sjen
dat ljocht en skaad har eigen binne
en de hoop op waarmte winkt.
Wat nei in jier al barre kin,
dat koe gjin minske foarút witte,
’t is te treurich om te sjen
dat ljocht en skaad der net mear komme:
tiid hat hjir in min ferrin.
Op deaslach komt it stielhurd del,
om’t hjir en dêr al bledsjes sitte,
is it net om oan te sjen,
it skaad skoot oer it ljochte hinne…
wat is dan noch wol yn tel?
februari 20, 2023
De brune kap is der al ôf,
want hjerstmis passe sy har oan
om winterdeis ljocht út te strieljen,
ôfsjoen fan de minskewrâld:
de lampen op ’e autowei
by nacht, mar ek op ljochtskyndei.
Men hâldt sa lykwicht op ’e dyk,
gjin auto rekket yn de berm
of folle slimmer yn it wetter,
dûbel is it in behâld:
foar mannich libben, ek de wein
komt foar syn tiid net oan de ein.
Sy hâlde ’t lykwicht yn de loft,
mar boppedat ek op in tou
mei ljochte kop deun boppe ’t wetter;
spegeljend har mannichfâld
oan minsken hawwe miuwen nea
mear lêst fan in te iere dea.