januari 1, 2018
It wie op âldjiersdei,
doe’t noch gjin knallen klonken
op it keatsfjild by de tsjerke
mei de lytse wizer foar de tsien,
de grutte wie noch yn de draai
nei ’t hiele oere.
Hy gie hjoed wer op wei,
al kreaken him de bonken,
om de lêste dei te fieren,
want yn ’t hiele jier wie der mar ien
dy’t him sa klear de wierheid sei:
de lêste oere.
De wierheid hat in rop
dy’t klinkt as tolve slaggen
op it keatsfjild en yn tsjerke,
want dêr komme minsken fan de dei,
yn ’t nije jier slaan sy ek op
foar wer in oere.
december 25, 2017
It wie noch tsjuster en krystmoarn
doe’t ik it wenstich paad berûn
mei tinzen oer in stâl,
rûnom my net te sjen,
dus stapte ik rap oan.
Twa mêsten kriich ik yn it each,
se sprongen boppe beammen út,
mar sûnder ’t folle túch;
ik tocht: noch alles kin,
waard meifierd op in weach.
Ynienen weagen ljochten oan,
twa ingels saaiden stadich del
nei fleugels op ’e top
fan mêsten, klear te sjen,
it fielde as krystmoarn.
It wiene lykwols miuwen, dy’t
it paad befleagen nei de stêd
op wjukken yn de rûs
fan ’t sjongen oer it Bern…
de moarntiid ljochte wyt.