april 16, 2018
Wurdt de grins op ’t wiet ferlein,
dan brekt de striid fûleindich út
en fleane spatten yn it rûn,
it wurdt de fjochters swart foar eagen,
mar gjin poep dy’t frede slút.
Wurdt de iene rûch ferslein,
dan leit de grins foarearst wer fêst,
de oare hat in kraachje wûn
en hearsket op syn eigen weagen,
rêstich roeikjend nei it nêst.
Nei de oarloch wurdt wer lein,
opdat it poepfolk bliuwt op peil:
in generaasje sterk en sûn
mei as it moat de striid foar eagen…
poepen sjogge dêryn heil.
april 9, 2018
Heimsinnich is de letter
as ’t begjin fan ’t alfabet;
de fraach ‘wa hat him set’
wurdt ien foar letter.
It kin dochs net sa wêze:
seisentweintich nei elkoar;
de iene nei de oar
is min te lêzen.
Men kin der net omhinne:
ien derfoar en klear, dus sa,
dêr moat it mar op ta,
dan net mear stinne.
Nee wier, it kin noch minder:
’t is de J fan Jan en ja,
sa woe dy it dus ha,
gjin beam mear blinder!
Wêr giet it sa dan hinne
letter mei in waarm klimaat?
De stobben wize ’t paad
om oars te kinnen.
