mei 21, 2020
fan ûnbekende namme*
Elk hat in byld fan nei de dea:
fan opstean foar de ivichheid,
in ljocht bestean of stean yn ’t fjoer
of ’t lichem wurdt ta stof of jiske,
úteinlik bliuwt der neat fan oer.
Sjoch Petrus mei de himelkaai,
dêr’t hy de doar mei iependocht
foar minsken dy’t dan fierder gean
nei Kristus mei syn iepen earmen
en hilligen yn kreaze klean.
Sjoch hoe’t de duvels mei in swaai
de sûnders driuwe yn de hel,
dêr’t flammen brâne op ’e lea;
fan pine klinkt in kleiend kjirmjen,
de oergong nei it ljocht komt nea.
Elk hat in byld fan nei de dea,
it komt úteinlik derop del
dat nimmen wit fan heil noch skea.
* Master fan it Marijelibben
(wurke yn Keulen fan 1460-1490)
mei 14, 2020
fan Joseph Denis Odevaere*
Unôfhinklik woed er wêze,
dichter fan de romantyk
mei gefoelens foar de Griken,
strider foar dat âlde folk…
al jong wie hy in lyk.
Op ’e kiste is te lêzen
wurk fan him mei elk in krâns,
foar geweld woe hy net wike,
focht foar frijheid tsjin de Turk,
mar rekke út balâns.
Hege koarts kriich him te pakken,
’t striidfjild waard syn eigen bêd,
fjurrich seach er, sa die bliken,
nei de sege fan de Gryk:
de krânse fol mei blêd.
Ljocht fan lampe en de moanne
skampe oer de deade lea…
dichter dy’t de keunst ferrike.
* Joseph Denis Odevaere (1775-1830)
Skilderij ‘De dea fan Lord Byron’