fan Gustave Doré*
Yn ’t gea fan Gileäd
stie Jefta bûten ’t rjocht,
syn bruorren fûnen dat
hy dêr net wêze mocht;
as bastert net yn tel
moast hy de heuvel del
nei ’t wylde heidenlân
mei struken, stien en sân.
Yn ’t wylde lân fan Tob
kaam Jefta ta syn rjocht,
hy brocht syn minsken op
it paad fan libbensnocht;
Ja’ala, iennichst bern,
koe spylje, song dêrby,
liet him de takomst sjen:
it hiele lân wer frij.
Yn ’t gea fan Gileäd
liet Ammon sjen syn macht,
de bruorren rôpen dat
it waard gau neare nacht
as Jefta, sterke broer,
net kaam nei harren oer
om Ammon te ferslaan,
elk soe him ’t rjocht wer jaan.
Ut Tob, it wylde gea,
teach Jefta moedich op,
syn folk wie sterk fan lea,
’t gie nei de heuveltop;
oerdwealsk klonk Jefta’s rop:
‘As ik de fijân ha,
dan offerje ik God
wa’t earst komt op my ta.’
Yn ’t gea fan Gileäd
kaam Jefta ta syn rjocht,
de bruorren rôpen dat
har broer der wêze mocht;
mar Jefta, ek noch heit,
seach ’t skrikbyld as in feit:
Ja’ala kaam it earst,
it snie him troch de geast.
Fan ’t wylde gea fan Tob
nei ’t lân fan Israel,
as rjochter nei de top,
as minske derby del:
Ja’ala, iennichst bern,
koe spylje, song dêrby,
de takomst wie ferlern,
sels kaam er nea wer frij.
* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Jefta’s dochter komt har heit yn de mjitte’
Yllustraasje ‘Jefta’s dochter mei har freondinnen’
|
