Archive for the Bibelbylden category

Ynienen wie de loft belutsen,
wjerljocht flitste by de wolken lâns,
God sels spriek yn de tongerklappen,
dat Job rekke út balâns,
waard ûnder ’t Wurd bedutsen:

‘Wiesto al by de earste dagen
doe’t de ierde kriich in geef gesicht
nei ’t lizzen fan de fûneminten?
’t Skeppingswurd as in gedicht,
’t wie goed, hat doe ien klage?

Witsto de gong fan alle dieren,
wylde ezel, berchgeit en it hart,
sy drave oer har eigen paden,
witte Wa’t har skepen hat,
sterk binne noch de spieren.

It nylhoars, kenst syn dwaan en litten?
Dik fan hûd en spand de stikken bil,
it masterstik fan hiel de skepping;
dan swimt dêr de krokodil,
in bist fan mânske mjitte.’

Doe wie Job stil,
soe hy de wierheid witte?

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘God sprekt’

Dan falt de stilte en de maten
sitte swijend om de sike freon,
omdat dy treast betsjutting hat;
Jobs maten binne sa net bleaun,
’t rûn út op folop praten.

Elifaz kaam earst oan ’t wurd,
de wurden streamden út ‘e mûle:
‘Wa’t lijt, stiet by de Hear foar skut,
is skuldich, falt grif yn de kûle.’

Bildad naam it foar God op:
‘De rjochter sil mei ’t rjocht net knoeie,
wat bard is, sjoch dat as in strop,
mar nei de skuld sil ’t libben bloeie.’

Sofar pakte Job by ’t hert:
‘It hert op oarder, dus bekeare,
de lijer hat der dan mei ret,
in nije dei komt fan de Heare.’

Job koe net oars as ek mar prate,
swijend sitte wie der net mear by
om’t freonskip sa gjin wearde hie;
gjin dei waard troch syn antwurd nij,
soe ’t wjerwurd by syn freonen bate?

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Job en syn pratende freonen’