mei 6, 2017
fan Gustave Doré*
Dêr sit ik wer op ’t âlde plak
en ha it roer yn hannen,
net dat ik no stjoere hoech,
ús boat leit hjir foar blak,
want Jezus preket op ’e boech.
Mei kloften kaam it folk nei ’t strân,
grif ek út oare lannen,
allegear nei Jezus ta,
it hold foar him gjin stân,
hy woe ús boat de mar op ha.
Dat ik siet daliks oan it roer
om fan de kant te stjoeren;
Jezus sit no op ’e boech,
syn wurden komme oer,
mar sjoch, guon hâlde it net droech.
Dy komme net allinnich foar
it wurd, mar ek foar ’t better
wurden, lykas hy dat kin,
mar wurdt it wer te bar,
dan hat dit plak hjir ek gjin sin.
* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Jezus preket út in skip wei’
mei 3, 2017
fan ûnbekend*
It folk en ik, it waard tefolle,
want allinnich rêdt in minske ’t net,
it hat my oan it tinken set,
dochs is men mear as inkeld holle.
Dus gie ’k de berch op, nei de hichte,
dêr wie ik allinnich mei myn Heit,
sa fiel ik dat, wat alles seit
oer ús ferbining mei de lichte.
De hiele nacht ha ik dêr bidden,
frege om syn bystân, wize rie,
omdat iksels allinnich stie,
men siket om de krekte midden.
De moarntiid brocht de earste strielen,
teken fan myn Heit, it kaam wol klear,
ik fielde ’t as in ommekear:
de berch bydel om mei te dielen.
Ik brocht de tolve op ’e hichte
fan har taak: apostels fan it nijs:
it frederyk is ûnderweis…
de minsken wachtsje yn de lichte.
* Yllustraasje ‘Jezus bidt’