januari 5, 2019
fan Joseph Mulder*
Wy sieten yn de finzenis
mei strimen op ’e lea
fanwege ’t bannen fan in geast
dy’t in slavinne finzen hold
en sprekke liet, oer ús hiel wis.
Mei beide fuotten yn it blok
begûn ús stille bea:
‘Wy bidde, Hear, kom mei jo Geast,
dat nimmen ús geast finzen hâldt,
jo heilsberjocht kaam mei in skok.’
Wy songen middenyn de nacht,
’t klonk fierder as ús sel:
‘Wy tankje, Hear, foar ús bestean
en steane by it boadskip stil
dat Jezus brocht, grut is syn macht.’
Doe skodde ûnder ús de flier,
de keattings kamen del,
wy seagen doarren iepengean
en tochten: is dit Jezus’ wil?
Gjinien kaam op dat stuit yn ’t spier.
It wie allinnich de sipier,
dy’t him tekoart dwaan woe,
mar Paulus liet him net begean.
* Joseph Mulder (1658-1742)
Yllustraasje ‘Paulus en Silas yn de finzenis’
januari 2, 2019
Slavinne ha ik jierren west
fan lju dy’t jild oan my fertsjinnen,
ek fan in geast dy’t my de wierheid sei
oer minsken dy’t op strjitte rinne.
Twa frjemden kaam ik juster tsjin
en daliks liet de geast him hearre:
it wiene feinten fan de heechste God,
it waard my hieltyd iepenbierre.
Ik rôp it harren achternei
oant ien syn nocht fan ’t skreauwen krige,
hy rôp de geast oan dat dy út my gie,
mar wat hy sei, wie dochs gjin ligen.
Slavinne fan de geast bin ik
net mear, mar wol fan de twa bazen,
dy’t my gjin munt mear wurdich fine, ’k hear
dy beide noch grimmitich razen.
As ik my geastleas net fersin,
ha beide frjemden straf fertsjinne.