It is him noch net oan te sjen,
mar dochs, al fiifensantich jier
stiet Abram rjochtop yn it libben
as hoeder fan syn neiste én it dier,
mar ’t alderneiste mist er, dat is bern.

De earen gûnzje him noch fan
it grutte folk yn ’t fiere lân
nei ’t drege ôfskie fan syn sibben,
hy stekt de hân út en ferbrekt de bân,
foar altyd stilstean is hy net de man.

Hy sit rjochtop en wiist it paad,
hoewol’t er noch net wit de wei
dy’t fiert nei ’t fiere lân fan libben,
syn frou en omkesizzer geane mei,
ek folk, want mienskipssin leit yn syn aard.

* Mozaiken yn de San Marko basilyk
yn Fenetië