Posted by admin

Gjin ynspiraasje noch fan ’t Fryske gea
rûnom de brêge oer ’t kanaal
dat stillei op te lytse skaal,
gjin weach joech op dy sneintemoarn al skea.

Doe loek it gea my yn it paradys
fan Earnewâld, de wrâld dy’t stiet
foar fariaasje, ûnder wiet
en boppe ’t swurk mei wolken yn de hys.

Mar ’t paradys wie net it krekte plak
om stoarmjend ynspiraasje op te dwaan,
it driuwend swurk koe dy net jaan,
mar fûle twirren sparren nok noch dak.

Ynienen seach ik Noach op ‘e stoel
mei syn oranje mantel as it sein
dat daliks kaam de stoarm mei rein…
’t wie klear, ik ried mei hûndert nei myn doel.

Unskuldich dreau er yn de sleat,
hie my net yn de gaten
wylst er iet syn iere brochje.

’t Gie yn my om: wat wie ferkeard
oan ’t bist dat se him haten…
om’t syn lange sturt net rjocht wie?

It sporten siet him yn it bloed:
in sturtswaai om te dûken,
mear as ien om rap te swimmen.

’t Gie yn my om: wat wie net goed
oan ’t bist dat se him lûke
woene yn de stielen fûke?

Nei ’t brochje dreau er nei de wâl
foar noch in sport, it graven,
want yn modder koed er trimme.

’t Gie yn my om: wie dit dan mâl
foar ’t bist? Hy koe net drave,
dan de poaten sa mar brûke.

Mar skuldich wied er, hie net leard
dat minsken gravers haatsje,
dus de deastraf nei syn brochje.