Posted by admin

Op ljochtskyndei feroare
’t sicht troch mannich rjocht- en trijehoek,
de stêd kroep nei it meanfjild ta,
gjin hâlden oan, mar gjin gebrûk
yn ’t lânskip sokke smoarge spoaren.

It reid begûn te sieden
fan in grime ûnder syn natoer
en skeat fier boppe ’t meanfjild út,
it sloech sa twa seizoenen oer
om kamûflaazje oan te bieden.

’t Stiet oan de râne fan de mar,
it keunstwurk hielendal fan stiel,
fan heech nei leech en wer werom,
fan rjocht nei rûn en justjes krom,
gjin streek is yn de war,
mar ’t hat gjin siel.

It draait stielhurd de hichte yn
en hat hâldfêst oan ’t felle giel,
dat efkes komt men yn de waan
fan kleur, mar ’t is gjin Mondriaan,
it fluitet yn de wyn,
mar ’t hat gjin siel.

Mar boppe is ’t net sa kompleks
as ûnder by it breedste diel,
it jout foar each en tins hâldfêst
en ek foar tûken fan in nêst,
hjir wie fan ’t maitiid seks
mei hert en siel.