Posted by admin

De wei wie lang, de ein fan wei,
rûn foar ’t gefoel fier oer de kym,
in streekje yn ’t ûneinich platte lân,
prozaysk mei de beammen wol op rym,
it wie yn ’t lêste fan de dei.

De dei rûn skier oer yn de jûn
mei ’t sinnegiel noch oan de kym,
in brede streek as lôge op in brân,
mar mear nei foaren wie it wat gegriem
fan modder op ‘e kâlde grûn.

Sy is in streekje fertikaal
en libbet tusken wyt en swart,
rint mei har beide geiten oan de hân
foarby de bocht, dêr’t sy it nachtstee hat
en dreamt har eigen sljocht ferhaal.

* Willem Maris (1844-1910)
krige syn oplieding by syn broers
Jacob en Matthijs.
Sy wiene skilders fan de Haachske
skoalle: in realistyske werjefte
fan lânskippen mei ympressionistyske
oansetten.

Finlân, ûnder ’t wyt ferskûle
lizze moannenlang de stive lea,
in kleed dat tsjûget fan de dea,
lykwols ferburgen hâldt de kûle.

Earder sil de hichte sprekke
dat de dea sa ierdegrau net sjocht,
dat bjirken hâlde swart-wyt rjocht
de rêch, de rym sil dy net brekke.

Want salang’t de lynks syn spoaren
rinne oer it kleed nei ’t kûleplak,
dêrboppe meterdik it dak,
sil net de dea it lân bekoare.

Twa skilderijen fan Akseli Gallen-Kallela
(1865-1931), in Finske skilder
dy’t it lânskip fan syn heitelân
op karakteristike wize op doek werjoech:
– Berime bjirken
– It skûlplak fan in lynks