Posted by admin

Klear foar ôffeart, ’t rint foar wûnder,
regelmjittich yn ’t gebrûk
en ûnderweis al toarstich,
sa fart it libben – tjoeke tjoek –
al yn de stimming, hiel bysûnder.

’t Is gjin wûnder mei it wetter
boppe ’t flak dat hy sa leit:
foar dea want sûnder hertslach;
gjinien dy’t syn bestean bekleit,
hy proaste doe en dêr en letter.

Hy waait mei alle winen mei,
de swarte flerken breedút spraat
en hâldt fan fûle twirren,
libbet as opportunist,
fynt altyd wol in oare maat
dy’t mei him krast: ‘Dit is ’t,
wy bliuwe hjirre!’

De fleugel is syn bêste freon,
dy’t him de krekte wynstreek wiist,
wylst is hy op in hichte
dêr’t gjinien him rikke kin
en hy om ’t lege folkje gniist,
syn macht útkrast: ‘Ik bin
dy’t wiist op plichten!’

Sy hearre rop en razen oan
en dûke efkes yn elkoar,
mar skodzje op de fearren,
hawwe ommers neat noch mist:
de iene is der foar de oar;
sy koere lûd: ‘Dit is ’t,
foargoed tegearre!’