Posted by admin

Har berop wie waskfrou, hiel gewoan,
de beppe fan de skilder,
sy blikke ’t wytguod op ‘e bleek,
it libben hie har net bedoarn,
yn skilderkeunst wie sy in leek.

‘Meitsje my net moaier as ik bin,’
liet sy har jonge witte,
want beppesizzers bliuwe jong;
sa siet de waskfrou nei it sin,
wylst sy ’t berop mei grutskens mong.

Under oare skilder fan berop,
sa gie hy troch it libben,
seach troch syn fûlens justjes bleek,
hie djippe tearen yn de kop,
in hekel oan in keunstnerspreek.

”k Makke my net moaier as ik bin,’
liet hy ’t portret fertelle,
‘mei âlde keunst bliuw ik net jong,
de nije jout dat ‘k jierren win,
ferwachtsje net dat ‘k psalmen sjong.’

* Emile Bernard (1868-1941),
in fertsjintwurdiger fan ‘Art Nouveau’,
wie befreone mei Vincent van Gogh.
Skilderij ‘Portret fan syn beppe’

** W.J. Rozendaal (1899-?)
wie in alsidige keunstner:
tekener, skilder, grafikus,
ûntwerper fan ierdewurk,
glês, affysjes, postsegels,
ensafuorthinne.
Skilderij ‘Selsportret’

Se hie wat oars ferwachte
doe’t se nei it dûnsfeest gong,
omdat se sels ek song,
soms hiele nachten.

As stjer fan strjittestjerren
hie se altyd wol sukses,
soms wie se dûnseres,
ek wol tegearre.

Dêr sit se no allinne,
harkjend nei it dûnsorkest,
mei yn har kop de pest
oer neat te winnen.

Wat jouwe poeierdoazen,
kleurjend as de leafde read,
it giet jûn dochs ferkeard,
al rûkt se roazen.

Se sjocht hoe’t dy bewege,
skonken rjocht en withoeheech,
sy wit, ’t is like dreech
op eigen wegen.

* Henri de Toulouse-Lautrec (1864-1901)
wie in leat fan de âlde Frânske adel,
mismakke en swier handikapt.
Behalve skilderijen makke er tekeningen
en affysjes.
Skilderij ‘Jonge frou oan in tafel’

** Georges Seurat (1859-1891)
wie in fertsjintwurdiger fan it pointillisme.
Hoewol eksperiminteel hiene syn skilderijen
in tiidleaze, klassike útstrieling.
Skilderij ‘Le Chahut’