Posted by admin

In libbenlang al yn Sint Petersburch
yn ’t hûs dat sy wurdearren
as feilich honk mei harren hûn,
trou oan elkoar ferbûn,
dêr woene sy ek stjerre.

No binne se ynein fan ’t sjouwen, te wurch
om harren lot te dragen…
wat kin dan noch it iennichst bern
dat stiet it oan te sjen
mei sels in lege mage.

De Neva streamt net mear, mar leit foar dea,
dêrachter riist de fêsting
fan tsaren noch yn it ûnthâld;
hy hat it stjerrend kâld,
sy fielt de sek as lêstding.

De takomst skrynt har troch de skrouske lea
sa ûnderweis tegearre,
de eagen ôfkeard fan it wrak
as byld fan ’t ûnderdak
dat sy al kreakjen hearre.

* Viktor Vasnetsov (1848-1926)
begûn syn karriêre mei realistyske skilderijen.
Letter lei er him ta op it útbyldzjen
fan myten, leginden en mearkes.

It lânkip is al frjemd fan kleur en foarm
mei reade beammen, blauwe bergen
en it hege bouwurk keal klassyk.
Wêr is de werklikheid as noarm?
De regels dêrfan binne ferge.

It stânbyld foar it lânskip foarmet skril
’t kontrast mei ’t wêzen fan de minske,
as it hege bouwurk keal modern.
Wêr is ’t gefoel, de sterke wil
om yn te spyljen op ‘e winsken?

Ferfrjemding waret om de lege toer
yn gjin ferhâlding mei de hege
ledepoppe sûnder bûgde earms
en fingers fan de trûbadoer,
dy’t spyljend sjongt mei oare eagen.

* Giorgio de Chirico (1899-?)
waard berne yn Grikelân, krige dêr syn oplieding,
mar sette him úteinlik nei wenjen yn Italië.
Hy hearde by de streaming ‘Pittura metafysica’,
it skilderjen boppe de natuer út.