Twa ferhalen

De stilte sprekt yn strieletaal
dy’t streekrjocht weisjit fan de sinne,
dan troch mist en dize slûpt
om mei dy minske op te rinnen
dy’t yn meditaasje fierder krûpt
en harket nei har âld ferhaal:

‘Ik bin in frou dy’t hâldt fan swijen
om’t om my hinne hichten sprekke
fan it lytse dat hjir rint,
dan ha ’k gjin lêst fan grutte bekken,
fan it machtsfertoan dat faakris wint,
as stille frou sil ik dat mije.’

De wyn skuort oan, hâldt fan kabaal
en swypket wetter op ta weagen,
dy’t mei klotsen krije skom,
in proai om daliks fuort te reagjen,
dêrmei wint it machtsfertoan syn rom,
fiktoarje nei in rûch ferhaal.