Grize oer de grouwe

fan Constantin Meunier*

It swarte stof siet yn syn bloed,
dat streame moast foa r ’t deistich brea
foar mem en soan, hy hie gjin frou,
wat komme koe, hy wie noch lang net dea,
dus siet er dêroer net yn noed,
dochs eage heal syn libben grau.

Hy liet him sakje yn de grûn
en klapte rekke, dat de stien
liet los en koe al gau nei boppen ta;
ynienen wie it klappen oer, gjinien
wie nei de grutte klap noch sûn,
it graufjoer woe it libben ha.

It myngas krong troch yn syn bloed,
dat net mear streame koe foar ’t brea
foar mem, dy’t bûgd stie by har soan;
de grize gie har oer de grouwe, nea
wer klonk oer ’t hiem syn golle groet:
‘Oant jûn!’ Se hearde noch dy toan.

* Constantin Meunier (1831-1905)
Byld ‘Graufjoer’