De nammen binne yn it izer getten,
foar ivich lykje se de tiden troch te gean,
dat nimmen sizze kin – ik bin fergetten
hoe’t bern foar hege idealen stean.

Se steane foar it libben yn de hichte
de blauwe himel, fol fan fier ûnthjit,
de stôk is lang, mar yn ferbylding lichter
as ’t fearkleed dat de fûgel fleane lit.

De oanrin is al fleanend nei de fierte,
de fûle ôfset swypket ’t ideaal omheech
om flitsend oer it hichtepunt te sjitten,
dat bliuwt as monumint, gjin bern te dreech.