januari 20, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
De ein fan ’t wâld fangt faak de wyn,
mar by Wâldsein wie ’t suver stil
en mei de bêste wil
hold elk de gong deryn.
De peilstôk waard al gau in kloet,
de jonge peiler sterke fint,
oan hantsjedrukken wend
mei op it swurd de foet.
En elke lange stôk oan board
kaam rap omheech en yn de fok,
te slop foar noch wat lok,
de sinne wie in kloat.
Wâldsein, de grutske W yn ’t seil,
op ’t eigen wetter favoryt,
waard lêste, read fan spyt,
mei stokjes sûnder neil.
april 4, 2018
april 2, 2018