Se wenne op ‘e Hearegrêft,
dus moast se eptich rinne
yn in wite jurk, mei ljochte hoed,
net roppe, yn it praten sêft,
gjin hân omheech by glimkegroet,
want sa soe elk de âlders kenne.

Mar doe’t se rekke út it sicht
fan heit en mem die ’t rinnen
nei de rjochte regels har gjin sier,
se swalke mei de eagen ticht
en dan wer iepen foar ’t plezier,
knypeage laitsjend nei de sinne.

Se koe har mem dy deis net mear,
mei ’t suske yn de dunen
mocht se sûnder hoed sa yn it sân
en kopketûmelje, sân kear,
en roppend drave oer it strân
en by de kninehoalen strune.

* Harry Kuyten (1883-1952)
Skilderij ‘Hearegrêft Amsterdam’

** Jan Akkeringa (1864-1942)
Skilderij ‘Mem mei bern yn de dunen’