It is no al twa kearen
dat mei beskaat geweld
de greven it ferlearen,
gjin libben dat mear telt;
de greve lang ferline
kaam om yn Heilgerlee,
der soe wat nijs ferskine:
ús lantsje oan de see.

De twadde wie in strjitte,
in Adolf tichterby,
yn Snits om krekt te witten,
al lang net mear sa nij;
mei bûkjende masine
besljochten se it pleit,
want alles moast ferdwine,
de dea waard sa in feit.

Wêr’t liif en guod tegearre
ferkearden yn it hûs,
dêr moasten muorren stjerre,
oantinkens by de rûs;
de namme sil wol bliuwe,
de strjitte dy’t der leit,
kin elkenien wer skriuwe
as greve dy’t neat seit.