De sier van ’t land werd diadeem,
wat voor de mens het beste was,
een toekomst als een edelsteen,
niet nodig was dan meer het gras,
te kleurig voor ’t systeem.

Het rees als hoofd de wolken in,
nam in zich op de bovenlaag,
werd tot het uniforme brein
van ’t land en groeide nog gestaag
tot inclusieve zin.

De diadeem werd duizendoog,
wat voor één mens de waanzin was
om langer in het brein te zijn,
hij nam een exclusieve pas:
’t geweten dat niet loog.

* Schilderij ‘The escape’