Gjin grutskens is him frjemd
as hy syn status showt,
de sljochten fier oerstimt,
syn pracht nei foaren skoot.

Rjochtop is ’t steile lûd
dat hy oer ’t lân ferspriedt,
syn stam is blau fan bloed,
wa’t swak fan geast is, bliedt.

Gjin stielwurk dat him keart,
syn wet bliuwt rjocht oerein,
want wa’t it lûdste beart,
hat elkenien ferslein.

Dêr leit er op it hout,
noch yn syn folle pracht,
gjinien dy’t om him rout,
’t is út mei man en macht.