Wat yn de moarntiid bylke, joech de lêst
al oan fan troch de oeren nei de jûn,
mar ’t glimkjen fan de sinne
tilde peallen boppe ’t wiet
as hie it ljocht de slach al wûn.

De himeltekens wiisden net op rêst
en loeken út it suden wolken oan,
dy’t wâlen boppe ’t sulver,
dêr’t it swart oerhinne sloech,
foarsizzing fan de iere moarn.

Wat by de berte bylket, leit net fêst,
it bern kin stean en mei syn wei noch gean.