Hoe lang al steane se oerein
mei rjochte rêch, de koppen heech,
as wachters oer it lege gea;
yn swiere stoarm en fûle rein
ha sy net bûgd de âlde lea,
mar hjoed de dei is ’t libben dreech.

Yn plak fan earmen kaam it stiel,
de poaten, rustich boppe drek
en wetter, foar in sterk hâldfêst;
de earmen wurde ûnderdiel:
it deade ûnder wetter stek,
mar boppe hat it libben lêst.

Hoe lang noch steane se oerein
as stiel en stien de hichte ha
om as tirannen oer de wrâld
te hearskjen, dan is ’t grien ferslein
en giet it op ‘e kealslach ta,
dan wurdt it libben net mear âld.