De evolúsje lit it lang al sjen:
it giet fan fear nei wol,
de leechte rekket fol,
it kin net sûnder bern.

Sa is de takomst fan it skiep it laam,
soms ien, mar faker twa,
op trije moat it ta,
soks leit ek oan de raam.

De evolúsje wit net hoe’t it fielt
mei fjouwer om in mem,
wêr is dan noch in rem,
’t is ûngelyk ferdield.

In eintsje fierderop leit noch in skiep,
sy hat allinnich wol,
it jaar klinkt aaklik hol,
foar har de djippe sliep.

De mem bliuwt wekker fan in drok beweech
by ’t jaar, mar plak foar twa,
’t moat op ‘e flesse ta,
’t bliuwt ûngelyk, dus dreech.