It kin wer los, dus lit de skroef mar draaie,
libje is itselde as ‘ik far’,
elk brûzet nei de Snitser mar,
‘ik syl’, dus lit it ek mar waaie.

Wat libbet yn de grêften moat him rêde
mei wat deade snilen foar in nêst,
‘ik libje’, gun dus my gjin rêst,
der tuskentroch wurd ik betrêde.

Dat rustfrijstielen trepke kin ik sûnder,
springe doch ik mei de wjuk en poat,
dan stean ik samar op ‘e boat,
foar ’t lizzen is dit plak in wûnder.

It kin wer los, dus lit de lisdriuw draaie,
libje is itselde as ‘ik bried’,
‘ik far’ is wer it âlde liet,
it nije libben komt út aaien.