Se stiene mei de poaten yn de drek
en wiene swart-wyt oan de kop,
mar wol fleksibel yn it tinken,
easken net it measte op,
dochs kin men drek net drinke.

Der kaam noch by de slinke wie net djip,
de poaten rekken faak de grûn,
wat ynfleksibel wie yn ’t swimmen,
djipgong wie foar guozzen sûn,
ek mei it each op trimmen.

In baggeroanfraach wie dus net sa gek,
mar moles draaie minder rap
fanwege burokratysk tinken;
’t like earst in baggergrap,
mar ’t draaide op har winken.