Ik, skilder, hingjend oer ’t kezyn,
wit alles fan dit harkjend folk
en fan de salver mei syn praat
oer kwalen dy’t syn medisyn
ferdriuwt lykas de wyn de wolk,
mar ik wit, alles is mar skyn.

Ik ha him yn de ferve set,
syn eagen prykjend nei ’t publyk,
de lippen wiet fan ’t glêde praat,
yn ’t reagearjen nea te let,
de hân dy’t rynsk de salve strykt,
in kwak foar elke siel en smet.

Net alles eaget as mar skyn,
it folk ferbyldet werklikheid:
de mem dy’t strykt oer poppes naad,
it grize wiif as soere tryn,
de boer dy’t mei de kroade rydt,
mar elk is foar it salvjen blyn.

Mar ik as skilder bin it net,
want wat ik by de muorre sjoch,
dat striek ik stikem yn it skaad:
in jonge mei in reade pet,
gjinien hat noch syn streken troch,
hoe’t hy de beurs fan tryn beset.

* Gerard Dou (1613-1675),
learling fan Rembrandt,
waard mei syn skilderjen
fan sekuere details
de grûnlizzer fan
de Leidske skoalle.