Se wiene beide al op jierren,
Tobit en syn Anna, soargjend trou
foar him dy’t frege om in iepenbierring
foar syn wrâld, beslein yn ’t grauwe nau:

‘Wêr ha ‘k dit oan ferstsjinne,
ik tsjinne trou de Hear
mei timpelgong
en ’t tsiende part
fan wat ik dreech fertsjinne;
nea ha ik lang toeve,
stie alle dagen klear
foar âld en jong,
joech elk syn part,
de deaden ha ‘k begroeven.’

Mar Anna woe dêr neat fan witte,
foar dy fragen hie se ’t fierste drok:
‘Do hast dy yn de eagen skite litten
troch in swel, sjoch, myn fertsjinne bok!’

‘Mar frou, wat silst my no fertelle,
wat fertsjinne is, dat wie myn fraach,
do hast de bok grif fan in rike stellen,
iepenbierrest my it leechste laach!’

Doe spatte Anna op: ‘Do bline
dy’t it sljochte libben swart-wyt sjocht,
lit my it ljocht no oer dyn fragen skine,
ast fertroust, dan dochst dyn neiste rjocht!’

Beskamme lei har man de holle
yn de nekke, die de hannen gear:
‘Ik hie it folle leaver oars ha wollen,
blyn fertrouwen op myn frou, neat mear.’

* Sjoch it apokrive bibelboek ‘Tobit’

** Rembrandt van Rijn (1606-1669)
wie ien fan de belangrykste skilders
yn de santjinde ieu.
Doe’t er 20 jier wie, skildere er
‘Tobit en Anna mei it bokje’.