De tiden sjogge op ús del
omdat it minskdom foar de takomst bout,
it leafst de hichte yn:
de toer fan Babel is it folk fertroud,
mar dat ferline is net mear yn tel.

De tsjerke hearde by ’t bestel
fan troch de tiden hinne takomst ha,
it leafst de hichte yn;
dêr woe mynhear pastoar foar elk op ta:
ûnwis de himel, wisser wie de hel.

De skoallemuorre stiet oerein,
mar stiennen binne âlder as de bern
dy’t foar de takomst gean;
sy ha de hiele wrâld noch op besjen
en sitte mei gjin wif begjin of ein.

It leechste liket wat ûnhuer
mei ’t neaken frommes as wie ’t Babelsk hoer,
in minsklik hichtepunt
mei ’t each op ’t spul yn de teatertoer,
de tiid is ryp foar justjes mear kultuer.